Et Delver Leed

1.

E Dörpsche wat stell lit am Böschrand, wo mer jeboore sind.

De Dänn und d´r Dreesch worn uns Spellplätz,

dat jet uns nit mie us dem Senn.

Die Fraulöck un all die jung Pooschte,

die kannte dat Spell janz jenau.

Un koom dat et Meddag jelück hatt,

do hat von uns keener mie Rooh.

Oh Delve, oh Delve du jehs mer nit us dem Senn, jo Senn,

noh Delve, noh Delve, do trick et mich immer widder hin.

2.

Oh Delve, wat böß du jewahse,

du worst einst su lang un su dönn,

du böß in de Brehde jejange, vom Blechhof böß an de Dänn.

Die Minsche, die jetz bei uns wonne,

die kumme von överall her, se han he de Heimat jefunge,

un möge vun Hetze dich jähn.

Oh Delve, oh Delve du jehs mer nit us dem Senn, jo Senn,

noh Delve, noh Delve, do trick et mich immer widder hin.

3.

Un sen mer dereinst von dem Ädball, un loore op Delve eraff,

dann krieje em Himmel mer Beifall,

die Delver die sin dann all Baff.

Die Engel un och all die Hellije, die kenne dat Leed janz jenau,

se stelle sich all vör dat Himmelstor,

un senge jemeinsam em Chor.

Oh Delve, oh Delve du jehs mer nit us dem Senn, jo Senn,

noh Delve, noh Delve, do trick et mich immer widder hin.